გიორგი ლობჟანიძეს
პატარა ბიჭო, ქალაქად წაგყვა
მამის საფლავის ია და სურო,
და რვა თვის შემდეგ გვერდით მოსული
დედის საფლავის ია და სურო,
მერე ყნოსავდი ვარდს ჰაფეზის და
გაგიღო კარი შენ ბინამ რუმის,
შემოეხვია სოფლის, საფლავის
გარიყულობა, ია და სურო
წმიდა წერილის მჩქეფარე სურებს,
დიად მუქარას, აღმავალ წყურვილს...
შემოეხვია ასო-ჩუქურთმებს
სპარსულ-არაბულ დამწერლობათა,
იზეპირებდი პატარა სახლში
ღმერთის რისხვას და სულის გლოვათა...
და ობლის თვალებს ჰკიდებდა ფარდას
აღმოსავლეთი და ამის გარდა
იის, სუროსი სურნელი ნელი...
და ჩამწყვდეული ხშირი სიცილის
ოთახში შიში, შფოთვა, სიფრთხილე
იხვეწებოდა ვით სურის ყელი..