დედას დედი, მარჯვენა ხელზე ფრჩხილები დამაჭერი, ვერ გავიზარდე, გავფუჭდი მხოლოდ. შენი ალერსი უსაშველოდ გავინაპირე, ვერ მოგწყდი მაინც, სხვად ვცხოვრობ მხოლოდ. და თურმე, უკვე ოცდაოთხი წელიწადია, რომ ჩემგან ვიღაცას ელი, ვინც იგვიანებს და არც კი მოვა. უკან მიხედულს შეცდომები ენას მიყოფენ, წინ კი სიბნელეს ჩვენ სანთლებით რას გავანათებთ. რას გავანათებთ, თუ კი არ ვიცით გოდების კედელს ვისი ხელით შეეხებიან. მამაჩემი ახლა ჯარში არაა და არც მტრებს ხოცავს, და მერე რა, რომ დედი, როცა მთვარის შუქი ეფერებოდა ბრძოლის ველზე დაყრილ რაინდებს, და როცა შენ საშინელი სიზმრები გაფრთხობდა, რომ თითქოს მე აღარ გყავდი, და რომ თითქოს სოფელში, ბებიაჩემთან, ღორივით დამკლეს და არა ისე, როგორც ისააკი, მამაჩემი მაინც გვერდით გეწვა საწოლში და მას ეძინა, ის ხომ ვერასდროს ვერ ხედავს სიზმრებს. ყველაფერი ისე გაივლის, კვალს არ დატოვებს, ხსოვნაც თითქოს მსუბუქი ყოფაქცევის პროტოტიპია. და მერე მიდიან, მიდიან ჩვენგან ის გრძნობები, რომლებიც მოსვენებას გვიკარგავდნენ, მიდიან სიცოცხლის ხევების გზებით უფსკრულებისკენ და შენ კი დღემდე გჯერა, რომ არის საშველი, რადგან უფალმა არ შექმნა უდაბნო ოაზისის გარეშე. ჩვენ წარმოვადგენთ თვითმკვლელთა ჯიშს და ვართ სტვენა-სტვენით მოსეირნეები, ქალაქის ყვავილებივით დარდიანები და დედი, ყველაზე მეტად რაც არ მასვენებს რა არის იცი? არ მასვენებს ჩემში მცხოვრები ბებერი ბერი, უნიჭო არტისტი, ნაადრევი პედაგოგი, არშემდგარი დენდი და არ მასვენებს დანაშაულისა და სირცხვილის გრძნობა, როგორც ბალახთა შიში თიბვის, ცელვის და თელვის. არ მასვენებს გზები ჯერაც გაუკვალავი. სუნთქვაშეკრული რასაც ფიქრობს ივნისის წვიმა, შენც იმ ფიქრებით მისველდები და ეძებ შენიანს გარიჟრაჟის ჩიტების სიმღერებში. ჩამოიშალე თმები, დედი, და თმის ნაწნავი, იტირე მერე ჩემი ოცდაოთხი უქმი წელიწადი და გამომიგლოვე შენი ირაკლი. და აწვიმე ბრძოლის ველზე დაყრილ ცხედრებს, აწვიმე მეჭეჭებად ქცეულ ხელოვნურ გორაკებს, ორივე ნაპირს, ორივე ნაპირს აწვიმე ფრთები, აწვიმე სუნთქვა, აწვიმე ცრემლი, შენი გულის ყველა ლოცვა აწვიმე, დედი. |
