თრთოლვის, ჰორიზონტებს ფენდა ანფასში და პროფილში,

უკვე გაზაფხულმა მზერა ხიფათივით ამარიდა,

თბილი ღამეებით, ბოლო იმედების ოფისით,

უკან დაბრუნება შეუძლებელია, მარგარიტა,

დღეებს... მერე რა რომ გზები, შორეული, ყოფითი,

წრეზე ტრიალია... დღეებს პატარებს და შუათანებს

უკან მოჰყვებიან უფრო დიდები და გრძელები,

არის რომანტიკაც, ფარულ პროცესიებს უმართავენ,

მარტის ჭირისუფლად მაინც თუ გეძნელები,

უნდა გაგვიღიმო ყველა მათგანსა და უმათგანესს,

ხოლო პოეტებმა წყალში გადაყარონ ხელები.

აღარც სინანული, როგორც წარსულების ატელიე,

გრძნობა საკუთარი თავის შენდობის და შეწევნის,

რაც კი ნათელია, ჩემი ფეხებითაც ნათელია,

არსად აღარ წასვლის მსუბუქ პროპაგანდას ვეწევი,

უკან დაბრუნებაც შეუძლებელია, ნათელია,

დიდი წყალობაა, ძილში ტირილი თუ შეძელი.

თითქმის მიილია მარტი, ვერ ვიტყვი, რომ მაგალითი

თრთოლვის...