გაზაფხულები _

სულმოუთქმელად _

მიწის წინაშე

და ცის თვალები,

დაბინდულები,

ასე იკლავენ

უსაზღვრო ნაღველს.

ხელს, აბა, მითხარ,

ვინ შეაშველებს,

ან ვის აქვს ქვეყნად 

იმხელა გული,

შეწყვიტოს წვიმა

იმაზე ადრე,

სანამ თავისით გამოიდარებს _

ბოლო წვეთამდე სანამ ჩამოცლის

იმ უსიცოცხლო წამების გროვას.