Litclub.ge

და აღარ მთავრდება...
(ზღვისფერყანწელებს)

წვიმიდან იწყება და აღარ მთავრდება 
წვეთების ფეხის ხმა,
ბათუმის სველი ცა - ჰგავს სასოწარკვეთილს...
იკეთებს ჰარაკირს...
ქალაქი დაუდგა პოეტებს თავდებად,
და მასში შეხიზნა,
მას შემდეგ ძვლებამდე ლექსებით გაჟღენთილ 
ტკივილს ჰგავს ქალაქი...

თებერვლის სიზმარში ამინდი მძაფრდება,
ცას მწვანე ფონი აქვს,
შენც აღარ უყვები ისედაც ხომ იცის, 
თოვლია ფანტომის,
და სტუმრობ სიმშვიდით გადაღლილ კაფებარს, 
ყავას და კონიაკს
უკვეთავ... გარეთ კი თოვლი წვიმს,
ესაა ბათომი...

ჩუმდები... წერ დუმილს.. ფეხის ხმა არ ისმის,
დეჟავიუ გაქვს მგონი,
გაწელილ სიჩუმეს ზომავ (სახაზავით)...
(დროდადრო – ახველებ,) 
ფილტვებში წყალივით ჩაგიდგა ქარიზმა,
სისხლში კი არგონი -
ლექსივით - ქალაქო და მათი ნაზავით
აკვირვებ მნახველებს.

პლანეტა დაფარა მომდევნო თარიღით, 
ფანტელთა სამოსმა,
მეტი რა შეეძლო მაცხოვრის კვართივით 
ხელთუქმნელ „სარწყუნისს“
სიმშვიდით გართული გონებას დაიღლი,
და ცდილობ გამოსვლას
საკუთარ თავიდან, არცისე მარტივი
არის ეს მერწმუნე...

ბათუმის სველი ცა - გავს სასოწარკვეთილს...
იკეთებს ჰარაკირს...
დაიწყო წვიმით და ქუჩების სისველით,
ფიფქების ფეხის ხმა,
მას შემდეგ ძვლებამდე შავი ზღვით გაჟღენთილ 
ლექსებს ჰგავს ქალაქი,
თორმეტი პოეტი სულში რომ პირველი 
თოვლივით შეხიზნა.