მძვინვარე პათოსს შემოვახევ ვნების მანტიას...

თვალთა ღრმულები იჟღინთება რუხი ქსოვილით;

მათ მაგივრობას გამიწევენ მკვდარი ნისლები.

_ ვუხმობ მარათონს, ინდივიდი რბევისგან ცვდება.

ხერხემლის არხში შეცურდება ფიქრის მუხრუჭი.

დაკოჟრილ ენას, თავმოწყვეტით, უკან ჩავყლაპავ

ამიდუღდება ბოღმის სფერო ყელის საყვირში

და ამოვანთხევ გაგიჟებით საზარელ ხრიალს!..

_ გარემო ჰყივის, სივრცეებით მძიმდება ზეცა,

არ წვეთავს ჩირქი, არც ნაღველი, გვამთა რკალიდან;

სულის საცხედრეს ემსგავსება განცდების მორგი...

უკიდეგანოდ თვალთწარმტაცი იშვა სიცივე.

ლანძღვის ფორმულით შეურაცხვყოფ _ აბსურდებს ტვინთა,

შევახლი მიწას აზვირთებულ გრძნობის ფენომენს _

გაუაზრებლად, მე დავხეთქავ ტკივილის მითებს,

ვით შორ ლეგენდებს, მიძინებულთ მრუმე ხსოვნაში.

_ გავაპობ გუმანს შეუპოვარს, სასტიკი მზერით,

მჭექარე პათოსს შემოვამსხვრევ ნიღბებს სარკისას!!!