ამ ლექსის დაბადებას მუზებით გატენილი ჯიქანი მონატრებია...

სული ღამურასავით კიდია სხვენში!

და აკრობატი ხასიათი დახტის `კანატზე~ _

ვარ ოთახში, მაგრამ მინდა ვაგონში ყოფნა, კუპეების სიცარიელით,

ჭუჭყიანი და ბნელი ვაგონი _ ჩემთვის სამოთხეა!

იქნებ ამ მძიმე სახლმაც ბორბლები გამოიბას?!

რელსების მაგივრობას _ დაკლაკნილი აზრები გაწევენ...

_ ცას გადაეხსნა ძილის არტერია, წვიმს ალისფრად.

ხმაჩალეწილი, ძველი ავტოს ხრინწი ჰკვეთს საღამოს,

(მე მიტევება არ მჩვევია! გამეცალეთ...)

ფილტვებიდან ბრონქიტი იფურჩქნება, ვით ქალის საშო

და ძველ სავარძელზე დაბრძანდება გმირი _ იუდა!

შეშინებული სინატიფე დახარვეზდება...

ტყის სველ ნიადაგიდან ამოვალ, ვით შხამიანი სოკო,

ო, ალისფერ წვიმას რახანია გადაუღია...

მჭკნარ ფოთლებიდან იმზირება ხარბი მზე

ამ სისულელეს ის გაათბობს _ უმნიშვნელობით!..