და მე ვკითხე მას--სადაა ღმერთი?

და მიპასუხა მან--არსად!

კითხვა დავუბრუნე--რატომ?

კითხვითვე მომიგო--ვითომ?

და ვიცოდი წინასწარ--რატომ...

და ვფიქრობდი მუდმივად--ვითომ...

სადღაც, შორეულ ოკეანეებს ვუხმე-

ღმერთი იქ სვამს წყალს, თურმე...

ნაწილი-II

დაკონკილია ძლიერ, დაფლეთილებში წნული

და ჩავეკითხე ისევ--სად არის ჩემი გული?

ჩრდილო-დასავლეთს, მხარეს

გადაკარგული ვცანი, მივეცი ჩუმად ბანი...

საჰარას ხრიოკ ველზე გადმოვექანე ასე-

კუზი აქლემის როგორც, ცათამბჯენების ხიბლი;

და ვაშტერდები კუზებს, საათი მისვამს ტუზებს,

ისევ ვიკითხე უხმოდ--ღმერთი ესაა ნუთუ?..

სინონიმებით ფიქრმა ანესტიანა გონი,

იყო უხეში, რადგან, ჩემი სპეტაკი ტონი;

განკაცდა რადგან ისიც, უდაბურეთში ადრე-

ზუსტად შეკითხვაც ესე, დაუყოვნებლივ ვკადრე!

სიცხის მირაჟებს ელდა ჩამოურეკავთ ზარად

და მერამდენე სევდა უტარებიათ დარად...

განა მასშია არსი, განა მისია ზენა?

იყო ღაღადი ესე..არ იყო ყურთა-სმენა!..

ნაწილი-III

ვიდოდი წყალთა ზემოდ, ტერფები თლიდა ტალღებს,

სამყაროებში ვთხზავდი ლექსად მოვლენილ ბალღებს...

ნაწილი-IV

და კიდევ გაჩნდა კითხვა,

და ისევ გაკრთა სიტყვა...

ღმერთის არყოფნის დამღამ

მე, რექვიემი მითხრა!..

საროსკიპოებს ორთქლში

გააცისკროვნებს ცრემლი-

სოდომ-გომორის ეშხად

იავარქმნილი გრდემლი...

ნაწილი--V

შხეფად ნაკადი ცათა გადაიშალა უმალ

მასაც დავკითხავ, მივალ, თუმცა რა ვკითხო მეტი...

ატორტმანებულ ზვირთებს-ტიტანთა განტოტვაში

ეჩურჩულება-ყვირის, უსათაურო ღმერთი...

უდაბურობის ქუდი და უკუნეთის ქურქი

შემოუცვია ტანზე, გამხდარა ძალზედ მუქი...

მუხლად მოყრილი, სველი მას მივეახლე კვალად

--”შემომეხარჯე გზაში, უზალთუნების დარად...”