თარიღები დავიწყებულია
ნუ დავარქმევთ სახელებს,
ჯერ თავადვე მოგვიწევს დაჯერება,
რომ ის არსებობს
და მერე _სხვები დავაჯეროთ.
სამყაროს უკანა ეზოში უნდა ვითამაშოთ,
რადგან აქ _ სიმშვიდეც და ხმაურიც,
კუთვნილებით ნაცვალსახელებზე ნაწილდება:
ჩემი,
შენი,
მისი.
აქ _ ისე კვდებიან, სიხარული გაზრდას ვერ ასწრებს,
ხოლო ღიმილი მხოლოდ ტუჩების სავარჯიშოა.
აქ _ დრო მაჯაზე არ მაგრდება,
ხელსაქმედ გვაქვს მისი შევსება
და ისიც კუთვნილებით ნაცვალსახელებზე ნაწილდება:
ჩვენი,
თქვენი,
მათი.
აქ _ არსად ვიწროვდება, რომ გაწყდეს.
მხოლოდ სიჩქარეა, საგზაო ნიშნები _გაუქმებული
და გაჩერება
”თავის გადარჩენა” _
გამოტოვებული.
აქ ერთხელ უნდა გაბედო და
უთხრა ღმერთს უარი.