მარტი იალ-კიალებს,
ქარებს მოაგრიალებს,
აქა-იქ მზეც იალებს-
გაზაფხული მკვიდრდება.
ვიღა ჩივის იარებს,
გულს რომ ადარდიანებს.
ვკარგავთ ადამიანებს...
ვიღას გაგიკვირდებათ.
მოვდიოდი სოფლიდან,
გული ამიფოფინდა!
ვაჟკაცობა მყოფნიდა-
დავდიოდი გლეხურად.
არც გუგული მოფრინდა,
არც მერცხალი მოფრინდა;
ქალაქშიდაც მოშივდა
გაზამთრებულ ბეღურას.
მთის შვილობით ვამაყობ,
ვიღაც რითმებს მკარნახობს...
არ იქნება, არ ვნახო
ამ ტყის აფერადება!
ჭერო, სხვენო, ჩარდახო,
ჭრელაჭრულა ფარდაგო-
გაზაფხულის ბალახო-
თქვენგნით რა მემართება?!
ისევ დავიხუნძლები
ლექსებით თუ ყურძნებით,
უბით დამაქვს ფურცლები-
ლექსის საწნახელები.
ვბერდებით თუ ვხუცდებით,
ვბერდებით თუ ვხუცდებით,-
სიცოცხლეთი უძღებებს
გვეკრიფება ხელები...
გველოდება საუფლო,
(დადინჯებით ვსაუბრობთ...)
დალოცვილი საწუთრო
სხვისთვის არ გვემეტება.
მირჩევნია სად უფრო?
სიყვარულით დაუთრობს,
ამ მიწაზე დაუთრობს
ზეცა მეიმედება!!!