ხან სიყვარული წვიმასავით
უეცრად მოდის,
იშლება, როგორც პეიზაჟი,
ლამაზი ხედი…
ძვირფასო ევა!-
მე ჩავიდენ ამაღამ ცოდვას,
ვიცი, რომ ვეღარ შემაჩერებს
ადამის ხვედრიც.
შენ გქვია ლტოლვა-
ცოდვის შიშზე რაღაცით მეტი-
და ყველა მითზე იდუმალი,
ცოცხალი მითი…
მე ვიხანგრძლივებ სიცოცხლეს და
აღმდგარი მკვდრეთით,
ვებღაუჭები სიყვარულის
ჩამოშლილ ქვითკირს
რადგანაც იგი წვიმასავით
უეცრად მოდის,
მოდის და მერე გვაზიარებს
რაღაცას ნამდვილს…
ვიქნები შენი დონ ჟუანი…
ჩავიდენ ცოდვას,
დავრჩები ასე უეცარი
წვიმების ბარდი…