ნოდარ ტაბიძეს
გალაკტიონთან ერთად
და ტიციანის გვერდით…
წელგამართული მეტად,
ხართ მადლიერი ხვედრის.
ასეთი არის ბედი,
უფლის რჩეულთა ბედი…
რასაც კი ინატრებდა,
ამქვეყნად არაერთი…
ქმნის უკვდავების ტრიოს,
ტაბიძეების ჯიში…
და ზმანებებში რიონს,
ხელებში აჰყავს ჭყვიში…
გეძახით, როგორც ადრე,
სიყრმის ფერადი ვანი…
სადაც ამაღლდა ცამდე,
პატარა ეზო-კარი…
როგორც დაღლილი დენდი,
გაეპარებით ქალაქს…
იქ, რიონისპირ დედა,
ისევ დაეძებს გალას…
თქვენ ის ძახილიც გესმით:
,,სადა ხარ გატუნია”…
ღამით აბოდებს ლექსი,
ფშანში გატრუნულ ნიავს…
ბუდობს გარშემო სათნო,
დაუვიწყარი ხმები…
და განა ღვინო გათრობთ,
მარადისობით თვრებით…
იქ კიპარისი ღელავს,
მთვარე ანათებს ბადრი…
და იღვენთება ნელა,
გულსმოწოლილი დარდი…
წელგამართული მეტად,
ხართ მადლიერი ხვედრის…
გალაკტიონთან ერთად
და ტიციანის გვერდით.