მივდივარ... ნატვრაც არ დამრჩა ერთი,

ჩემს დაპირებებს მიწიდან ვმიჯნავ,

რომ ეყოლება თავდებად ღმერთი

ჩემს შუბლზე შენთვის დაწერილ პირჯვარს.

გარეთ საეჭვოდ ირევა მარტი,

მე დაპირებაც ბავშვური მიწევს -

- ამიერიდან ვიქნები მარტო

და უშენობას წერილებს მივწერ...

მთვარეს ნათება ექნება ვერცხლის,

ამიერიდან უფალი მიცავს,

აშარ ამინდებს, გადამფრენ მერცხლებს,

ამ ერთგულების მაგალითს მივცემ.

მივდივარ და ამ ფიქრებით სნეულს

აღარც კი მახსოვს რისათვის მოველ,

სახსოვრად ჩემი ლექსების რვეულს,

და ჩემს იისფერ ყელსახვევს ვტოვებ...

მივდივარ... მხოლოდ გულს ვტოვებ შენთან,

და დაპირებებს ტკივილი მიჯნავს,

რომ ეყოლება თავდებად ღმერთი,

ჩემს შუბლზე შენთვის დაწერილ პირჯვარს...