შენ გაგყოლია სიზმარი ჩემი

და დაქანცული სულის გოდება,

ვარ ქარიშხლებით დაღლილი გემი,

გაამინდებას რომ ელოდება.

მწვანე თვალების წვიმიან მაისს

რა უხილავი ცოდნია გზები,

მე მინდა გწამდეს-შენ ერთი მაინც,

რომ არ ხარ სხვა და არიან სხვები.

და როცა სული მიიწევს მაღლა,

როს წუთისოფლის ჩვენ ვართ სტუმრები,

მიყვარხარ-მეთქი, რომ გითხრა ახლა,

მითხარი, ხომ არ დამემდურები?!

თუ გაზაფხული ყვავილობს შენში

და შენს გაზაფხულს გვერდს ვერ ავუვლი,

თუ სუნთქვა ჩამრჩა შენს დაშლილ თმებში,

ხომ არ იქნება დანაშაული?!

თუ დაღლილ სულში, ოცნებავ ჩემო,

შენი თვალების მორევს ჩავიტევ.

შენი ტუჩების თუ გამყვა გემო,

მითხარი,ცოდვას ხომ არ ჩავიდენ?

არადა, სული მიიწევს მაღლა

და წუთისოფლის ჩვენ ვართ სტუმრები,

მიყვარხარ-მეთქი, რომ გითხრა ახლა

მითხარი, ხომ არ დამემდურები?!