მარია!

პოეტი სონეტს უძღვნის ტიანეს,

მე კი ვარ ხორცი ,

ადამიანი მხოლოდ –

მარია,

და შენს სხეულს ვითხოვ, უბრალოდ –

ისე, როგორც ქრისტიანები ითხოვენ:

–პური არსობისა

მოგვეცი ჩვენ, დღეს.

მომე, მარია!

მე მეშინია არ დამავიწყდეს შენი სახელი,

ისევე, როგორც ეშინია პოეტს დაკარგვის -

ღამეულ ტანჯვით ნაშობი სიტყვის,

რომელიც თავის სიდიადით ღმერთის ტოლია!

მარია, გესმის?

მე შენს სხეულს ისე მოვუფრთხილდები,

როგორც ომიდან მოწყვეტილი ჯარისკაცი –

უსარგებლო, უნათესავო,

დაჰკანკალებს თავის

ერთადერთ კიდურს.

გინდა?

არ გინდა!

ჰაჰ!

ესე იგი –

ისევ ბნელი, უძლური,

ავიღებ გულს და ცრემლით დავწვეთავ.

მერე წავიღებ, როგორც ძაღლი,

რომ მიაქვს სახლში

თათი – რელსებზე დასრესილი მატარებლისგან.

 

თარგმნა ნინო ქოქოსაძემ