შესასვლელ კართან
უბერავდა მეტროს ნიავი,
მეტროს ნიავი
ზანტად და მძიმედ მოშრიალებდა
ღამე ნათელი, თავქარიანი ქალბატონივით.
მეტროს ნიავი იყო დუბელა
მდინარე სავით
ზაფხულობით რომ სოფლის ქალები
ტანგაუხდელად ჭყუნპალაობენ.
ჭრელ-ჭრულა იყო მეტროს ნიავი,
როგორც იმ ქალთა
სხეული სითბოს მიტმანსული ძველი სამოსი.