გუშინ ნაწვიმარ ცაზე ვკრეფდი

სიზმრის ყვავილებს

აყვავებული დედაჩემი 

გავთელე ფეხით,

მერე შვილივით დავიტირე

ბავშვობის სატრფო

როცა გარდაცვლილ მამაჩემზე

უფროსი გავხდი,

მე ნაადრევი ნაყოფივით

მოვწყდი ჩემს ბინას

და სამყაროში გავიფანტე . . . 

ჩემი წარსული ვერ მოესწრო

ნანატრ დედობას, 

ჩემი სუნთქვისგან დაიცალა,

გარდაიცვალა . . . 

ერთად აფეთქდა ყველა ვარსკვლავი,

როცა მე ვიშვი,

ხმა ჩაეხლიჩათ ყეფით ბაყაყებს,

ჩემმა მხლებელმა ზამბახებმა გამხადეს შიში

და მარტოობით მომავარაყეს,

და ტკივილების ყვავილებით გადაპენტილი

ჩემი სხეული – გრძნობისა და ფიქრის ნაყოფი,

სიზმრით აავსეს,

გაშლილ თმაში ღამე შეხიზნეს 

ღამე დამარქვეს 

და მეც ვღამობდი . . .

მერე ვიღაცის მყუდრო ცოლად გარადავიცვალე,

გამომეღვიძა საკუთარი სხეულის ჩრდილში,

თმებში ბალიშის ბუმბულივით შემრჩა სიზმარი,

ჩამოვიკრიფე თითებიდან კვირტები შიშის

და ნაადრევი სიზმარივით მოვწყდი ჩემს ბინას 

და სამყაროში გავიფანტე. . . 

ვანთებ ვულკანებს საკუთარი ხსოვნის წინაშე

და გაფანტული წამებიდან 

ჩემს თავს ვაგროვებ,

დრო შეიკუმშა ჩემში, 

ვარ ავოგადროს რიცხვი

და უჟანგბადო მთვარე,

სადაც შეხებით ლაპარაკობენ.