სადღაც დარჩა, შორს, სტოკჰოლმი,

მჭლე გლეხობა, ფიორდები.

ისევ დავფიქრდები ხოლმე:

ჩემს სამშობლოს ვერ ვშორდები.

იქ თვლა არ აქვთ ამანათებს,

სიუხვეა და სიმღერაც

კოლმეურნის ოჯახს მატებს

სიხალისეს ფერად-ფერადს.

სხვათა მოჯამაგირობით

რომ სწყევლიდა ბედისწერას,

თავისუფალს, თავის შრომით

ბედს აწვდიან ფერად-ფერადს.

მშრომელს საბჭოთ ქვეყანაში

ვერ დააკლებს მტერი ვერას,

ათასობით ითვლის სახლში

გამარჯვებებს ფერად-ფერადს.

სიხარულით იწყავს ხორბალს,

გოგრებს, მწვანილს და ჩხავერას,

ატრიალებს ღერძი ბორბალს

მხიარულს და ფერად-ფერადს.

დრო მიდამოს აკამკამებს,

შეძლებული სხივით ფერავს

პიანინოს, ფარდებს, დგამებს

და ხალიჩებს ფერად-ფერადს.

და ითვლიან აწ თვითეულს,

როგორც ნანატრ რამე ბგერას,

დღეებს, როგორც ამ ჩითეულს,

საამურს და ფერად-ფერადს!

სადღაც დარჩა, შორს, სტოკჰოლმი,

მჭლე გლეხობა, ფიორდები,

ისევ დავფიქრდები ხოლმე:

ჩემს სამშობლოს ვერ ვშორდები.

1936