შენ მოათენე პირის ნათელით,

რაც ქართლს წყვდიადი დაებურუსა,

შენ ერთს გიგონებს შენი სამშობლო

დედას მშვენიერს, შუბლ-ასპიროზსა.

 

თამარის შუქზე კაცი პურს სჭამდა,

გვიამბობს ხალხი - შენი მკობელი,

შენ სამშობლოს გულს გადაეფინე,

როგორც ყვავილი დაუჭკნობელი.

 

როგორც არ არის ორი მზე ცაში,

ისე ერთი ხარ ქართლში თამარი,

ისე ერთია რუსთველის გული,

შენის ნათელით ნათამამარი.

 

შენ გაჰკარ ელვა მისი სულისა,

დღეს რომ მსოფლიო გადაანათა,

რაც გულს ენთება, რაც ეღმერთება,

უფრო ბრწყინვალებს თანისთანადა.

 

ზღვიდან ზღვათამდი ზღვართა დამდებო,

სამშობლოს მახვილს სხივად მოება, -

შენი ღიმილი, შენი ლეჩაქის

წმინდა ნაჩრდილის უმანკოება.

 

მკერდზე შეიტკბე დღესაც შვილები,

სამშობლოსათვის მწარე ჭრილობით,

რადგან არ გიყვარს, არც გყვარებია

მონის სიცოცხლე შიშმორჩილობით.

 

არ ცვდება ხმალი საქართველოსი,

ვით შენი შუქი არ გაცივდება,

და შენი ლამაზ ხელით ნარწევი,

ბრწყინავს აკვანი -

ქართლის დიდება!

1941