1

ცაში პირველი ნამეხარია,

გამოიშალა ნუშის ფურცელი,

რა მიხარია,

ასპიტ ზამთარს რომ გავუძელი.

 

2

ცაში პირველი ნამეხარია,

ცამ დაიგლიჯა ლურჯი მუცელი,

ამობამბული გახსნა სარკმელი, -

დაიგრიალა და თქვა სათქმელი, -

სიმღერა ერთი, გამოუცვლელი...

 

3

მე სად ვიჭექე, სადა ვმღეროდი,

სად ამოვიღე ლექსების ქარი?

ვერც ფალავნობის, ვერც მომღერალის

ვერ დავუტოვე ხალხს იადგარი.

 

4

გაუქმებული ახალგაზრდობა

გულზე მეთრია, როგორც სიმძიმე;

ყველა დღეები იყო მჩვრიანი,

ყველა ლექსები გამოვიძინე.

 

5

ოცდათერთმეტი წელი გასულა,

ვიხსენიები უკვე წარსულად,

და სიჭაბუკეც მიდის ვერაგი,

ძმებო, გამყიდეთ იოსებივით,

მამას უჩვენეთ სისხლში პერანგი.

 

1931

idi-W-a
 �0lfaen'>რომ იძინო,

 

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!

 

გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,

ხმა ვისთვის არ დაგეღალა, -

პირლამაზი მეზობელი,

შავგვრემანი, ყელმაღალა...

 

ვაი, სიმღერა არის ორი:

ამღერებენ ერთზე ლერწამს,

მეორე კი სისხლში დადის,

გრიგალივით ყელს მილეწავს.

 

ორი უნდა საქროლავიც,

როგორც ორი ბოლო - მერცხალს,

ლექსი ვარდებს მოყოლილი,

გულს რომ სისხლით გაგირეცხავს.

 

სიმღერებიც არ იქნება,

თუ არ ცრემლის შარბათითა;

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.

 

შე საწყალო ფეიქარო,

ხმადამთვრალო საათნავა,

ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,

რა ნაღველმა გაგათავა?!

 

დღეს თბილისის მოედანზე

მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;

სამქებაროდ ჩახჩახებენ -

ჩირაღდანი, ფიანდაზი. 

1930