ულევი, უანგარიშო

შიშის და ჟრჟოლის ამტანი

შენს არემარეს, პარიჟო,

აშუქებს კაფე-შანტანი.

მაიაკოვსკი ბაღდათის

ლირიკა იყო ნათელი.

საღამოვდება, მზე ჩადის,

მზე ჩადის, მზე ბაღდათელი.

ბევრი მინახავს ტბის თვალი,

შუქგამჭვირვალე მცინარე,

ისეთი, ვით ხანისწყალი,

არსად მინახავს მდინარე;

შიგ ოქრო გადამეფანტა,

ჩავიდა, ჩანანინავდა,

შემდეგ დავხედე და სჩანდა,

რომ ოქრო ბსკერზე ბზინავდა.

და უფრო უანკარესი

მოულოდნელი შვენებით

უცებ გაბრწყინდა კონგრესი

მაიაკოვსკის ხსენებით.

1935