ერთჯერად ხვევნას, როგორც ჭიქა წყალს,

მინდა ლუსიში შევითარეშო,

გავაასკეცო ჩემი შიდაწვა.

ჩუმად ღიღინებს და თლის კარტოფილს,

თან მაგიდაზე გადაიხარა,

გამომიშვირა თეთრი ფართობი,

გაიშრიალა ჭრელმა ნიფხავმა.

ბრძანა: მიყიდი, ოღონდ საკაბეს!

_ დიახ, ძვირფასო, ჩემო სიცოცხლევ!

და აკრიახდა, როგორც კაკაბი,

როცა ხმოვნები ამოვიცოხნე,

მაგრამ უეცრად გატყდა გრაფინი,

ამოყირავდა მერე მაგიდა,

შეშინებული ძირს რომ დავფრინდი,

ვთქვი: ამ დედაკაცს რამ გადამკიდა.

და როცა მსურდა შიშის ელდები,

როგორმე გარეთ გამომეყვანა,

ამომჩხაოდა: ნუ შეჩერდები,

თუნდაც დაიქცეს მთელი ქვეყანა.

მიდი, განაგრძე, გემუდარები,

ეს ჯამ-ჭურჭელი მიღირს არაფრად,

ლუსის, მართლაცდა შეუდარებელს,

ვერ დავაგდებდი ბედის ანაბრად.

მე დავბრუნდები, თუ არ ამკაფეს

და მოვალ შენთან, როგორც წამალთან,

მშვიდობით, ლუსი, შენი საკაბე,

აგვისტოს ნათელს უნდა წავართვა.