თვალებს აღარ უქრება ცეცხლიანი ბუგრები,

ვიცი, რად მემუქრება, ვიცი, რად ვემუქრები,

ციდან იასამნამდე ღამე უცდის ალიონს,

ვეუბნები დამნებდეს, დაცხრეს, მოინანიოს.

ვკლავდე, სისხლით ვღებავდე - მაინც უნდა შემებას,

მაინც გათენებამდე არ ვგრძნობ უედემობას.

1925