ნიაღვარივით მოსკდა ზღაპარი

შორეულ ქალის, მომაკვდავ გედის.

ჩვენ სივრცეებში ვართ თანაბარი,

პალადინები ერთი იმედის.

თითქო ერთგვარად ხედავდა თვალი,

დაბინდებული ნისლით და ყინვით,

და ერთნაირად ვიყავით მთვრალი:

შენ - შენი თოვლით, მე - ჩემი ღვინით.

მივმართავ ბალმონტს, მივმართავ ბელლის,

რომ არ გვაშორებს მხოლოდ სართული,

უდაბურება კალუგის ველის

და მწუხარება ჩვენი, ქართული.

1925