თვით ციხეები - თითო ზურაბი,

და როგორც სურამს ის ბიჭი, ისე

მიწას ჩაუკრავს მათი დუღაბი.

ცა იქცეოდა დედის გოდებით

და გაბასრული ხმლები ელავდნენ,

თითქოს კვნესოდნენ ტინის ლოდები;

"ვაი მუხლამდე, ვაი ყელამდე!"

ბევრჯერ მოედო სისხლის ყაყაჩო

და ნახმლევების ქვაზე ნავარდი

ყველას შემორჩა, მაგრამ არასდროს

არც ერთს არ უთქვამს: "ვაი გავთავდი!"

გახედე წარსულს, შიგ მოცახცახე,

შაოსან დედის ლანდი ირხევა,

მოდი ნუგეშად, მიდი, გასძახე:

"თვით ზურაბია, განა ციხეა?!"

უთხარი, რომ მზეს შეჰყურებს ისევ,

ათასი სევდის ამომძირკველი...

საქართველოა ზუარბის ციხე

და ზურაბივით დგანან ციხენი.