დაღამდება ტყეში ოდეს,

ქარი ფოთლებს აურევს.

იმ მდინარის გეშინოდეს,

რომელიც არ ხმაურობს.

მას ფოთლები აოქროვებს,

ვით ყვავილი ნაოშებს,

წვეთ-წვეთობით წყალს აგროვებს,

ნიაღვრებად გაუშვებს.

დაიძვრება გზა ზვირთული,

როგორც მძიმე ხეხილი -

ნაყოფებით დატვირთული,

ქარით გადაზნექილი.

1918