ხომალდს, რომელსაც ნაფოტივით ღუპავს ბუნება,
რა იღუნება იქ მაღალი ანძების სვეტი,
უხილავ ძალას უცდის პოეტი
და ქარიშხალის აზუზუნება.
მიარხევს ზვირთებს მრისხანე ბედი.
არსად არა სჩანს სული უნებო,
ვისაც არა-რაБ დარჩენია, სიკვდილის მეტი,
და იცის მხოლოდ ერთი გრძნობა: არ დაბრუნება.
მაგრამ შენ როსმე გიგრძვნია? - არა!
მის საძებნელად გავსწიოთ ჩქარა,
სასოწარკვეთის დედამიწას ნება ვინ მისცა?
ბევრი ეძებდა მის ნახვას დღემდე,
მაგრამ, შეხედეთ: ძიების შემდეგ!
მიწა გამოჩნდა, მეგობრებო, ახალი მიწა!
1918