დაეტყო კიდეც ქარებს ქარობა,

როცა მტრობაა და ედგარობა,

სანთელო, გარხევს ღამის ფიქრები,

მაგრამ შენ მაინც ნუ ჩამიქრები,

ნუ მიმატოვებ.

აღარ ეტყობა თვალებს თვალობა,

როცა ღრეა და მიუვალობა,

აყეფდებიან მთვარის ტყუპები,

ო, შენ მაინც არ დაიღუპები,

ცრემლს ნუ ათოვებ.

1916