ნაზი ყვავილი ობოლ საფლავსა,

ობლად მიგდებულს, კვლავ ამშვენებდა,

გაზაფხულისა ნიავი ნელი

სურნელსა არეს მიმოაკმევდა.

სიჩუმე იყო სასაფლაოზე,

ეთერის სული აქა-იქ ჰქროდა,

იცრემლებოდა ვარდი მდელოზე

და გულ-საკლავად წყარო სტიროდა.

დიდი ხანია, რაც მეგობარი

ჩვენთან არ არის: დავასაფლავეთ!

შემომეჩვია სევდა საზარი

და გულ-ღვიძლს მიღრღნის ნელ-ნელ და მწვავეთ.

მეგობრის სახეს სხვა ძლიერება

თვალ-წინ მიხატავს ძილში თუ ცხადში.

მრავალთ ძალ-ღონე ქვეყნად იხრწნება,

ის კი - სიბნელით მოცულ საფლავში.

ოჰ, ქარიშხალო, გთხოვ, გევედრები,

საბედისწეროდ გაშალე ფრთები,

ნუ გებრალება ახალ-გაზრდობა,

ჩემი სიცოცხლე და იმედები.

ნუ გებრალება ჩემი ყვავილი,

დაჰქუხე რისხვით, დაჰქუხე მწარეთ,

სულს არ სტანჯავდეს მეგობრის ჩრდილი

და აღარა ვსთქვა: „დავასაფლავეთ!“

1910