ნათელს, აღგზნებულს,

სხივით ანთებულს,

შეფერადებულს,

ჩემო ფარვანავ, თავზე ევლები,

მაგრამ ვინ იცის,

როდის დაიწვის

გზნება შენი ფრთის,

სანთელთან რომ თრთის...

როდის მოკვდები, ან სად გაქრები?

მუზავ, შენც სულით,

ფრთაგანწირულით,

ნეტარ ჩურჩულით

ხელოვნებისას უღიმი ტაძარს,

მაგრამ ვინ იცის,

ტანჯვა სად გიცდის,

როდის ან რისთვის

სამსალა ძიმწრის

ეკლების გვირგვინს მოგიძღვნის საზარს?

1910