ვაი, რას მუხთლობს წუთისოფელი! 

სურს მარტოობის ზღვაში გამრიყოს...

ლხენა გაიყოს მზადაა ყველა,

არავის არ სურს, დარდი გაიყოს!

მარტო ვარ, როგორც მეუფე ზეცის,

და გული სევდით მევსება ობოლს;

და ვხედავ, ვხედავ, _ მორჩილნი ბედის მიჰფრენენ წლები,

სიზმრები როგორც.

მევლინებიან ისევე მერე და ოცნებანი ჰშვენიან ფრთამალთ;

და ვხედავ კუბოს, რომელიც მელის...

რად ვალოდინო? ამქვეყნად რა მაქვს?..

მოვკვდები...

ჩემთვის ვინ დაღვრის ცრემლებს?..

ზოგს კი _ მოწამე არის გამჩენი, 

გაუხარდება უფრო უმეტეს, ვიდრე ამქვეყნად მოვლენა ჩემი.

1830