დამმარხე, დამმარხე, ნიავქარო!
არავინ არ მოვა, ვიცი.
ჩემს ირგვლივ ცთომილი საღამოა
და სუნთქვა მდუმარე მიწის.
მინდოდა მეცოცხლა თავისუფალს,
სიკვდილი კი აღარ იცდის.
ხედავ, გამიცივდა სხეული და
საშველად ხელს არვინ მიწვდის.
ეს შავი ჭრილობა გადაფარე
საღამოს წყვდიადის საბურველით.
ცისფერი ბურუსი ჩამოწვება,
უთხარი, მიკითხოს ფსალმუნები.
რათა უკანასკნელ, ბოლო სიზმარს
ადვილად მივენდო მარტოსული.
შენ ჩემს გაზაფხულზე აშრიალე
ისლები, წყლის პირას ამოსული.