ვიცი: არცა წყალს, არცა ტკბილ ღვინოს

არასდროს დავლევთ ერთი ჭიქიდან,

არ დავიძინებთ ერთ ჭერქვეშ ღამე,

ამბორს ვერ ვუძღვნით ერთურთს ცისკრისას. 

შენ მზითა სუნთქავ, მე ვსუნთქავ მთვარით,

მაგრამ ორივე ტრფობით ვართ მთვრალი.

შენ მხიარული სატრფო გყავს გვერდით,

მე _ მეგობარი ერთგული, ნაზი,

მაგრამ თვალებში შიშის კვალს გამჩნევ

და მას ნაცნობი ბეჭედი აზის.

სულ ერთი წამით ერთმანეთს ვხვდებით,

თავს არა ვკარგავთ უგონო ვნებით.

მაგრამ შენს ლექსში სუნთქვაა ჩემი,

ხოლო ჩემსაში _ შენი ხმა ისმის,

ხომ არის ცეცხლი, რომ ვერ ჩააქრობს

დრო, დავიწყება, რაღაცის შიში.

სულ მახსოვს (ხსოვნას ვერ ვეურჩები!)

ეგ ვარდისფერი, მშრალი ტუჩები.