1

არა დღეებმა, არა თვეებმა,

ჩვენ განშორების წლებმა დაგვღალა,

ძვირად დაგვიჯდა თავისუფლება _

საფეთქლებს ამკობს უკვე ჭაღარა.

ბოლო მოეღო გაცვლას, გაცემას

და აღარ ისმენ უკვე დილამდე,

როგორ იქცევა თავისმართლებად 

უდარებელი ჩემი სიმართლე.

2

როგორც ეს ხდება განშორებისას,

მოგვაგონდება შეხვედრის ჟამი,

უკანასკნელად იმღერებს ჩიტი,

გასპეტაკდება ყოველი წამი.

თუმც სიხარული წარსულს მიბარდა,

ყინვამ დაგვაზრო გულისგულამდის,

გაგვახსენდება, როგორ გვიყვარდა

და ერთმანეთზე როგორ ვზრუნავდით.

3

უკანასკნელი სადღეგრძელო

ვსვამ სადღეგრძელოს დაქცეულ სახლის,

მწარე ცხოვრების,

ერთად ყოფნისას მარტოობის, 

შენთვის ბრძოლების,

ტყუილს და ღალატს ნაჩვევ ბაგის,

ცივი თვალების,

თვით ღმერთისაგან მიტოვების,

არდახმარების.