ნიავი დაქრის... სასაფლაოზე

ღამე ეშვება... მთები ბინდდება...

შემოვა ქალი, დაჯდება ქვაზე

და მწარედ, მწარედ აქვითინდება.

ქვითინი იგი მიწას ჩასწვდება,

ცრემლები კიდევ - ყვავილთა ძირებს,

გამოიგლოვებს სიყვარულს პირველს,

სიცოცხლეს თვისას გამოიტირებს.

ნუგეში არ სურს ობლადა შთენილს,

თვითონაც იცის, რისთვისაც კვდება -

არ განახლდება კიდევ იგი დრო,

ბედნიერება არ დაბრუნდება!

1914