რა მწარეა და მშვენიერი ზამთრის საღამოს

ცეცხლს შეჰყურებდე მოგიზგიზეს, ხარბს და ვნებიანს

და თან უსმენდე მოგონებებს-მკრთალს და საამოს,

ზარების ხმაზე ბინდ-ბუნდიდან როცა ჩნდებიან.

ო, რა კარგია, როცა ზარი ბებრულად მჭახე,

გადამალული შებინდების ლილისფერ ნისლში,

გარემოს ესვრის რელიგიურ იდუმალ ძახილს,

როგორც მოხუცი ჯარისკაცი, რომელიც ფხიზლობს.

და როცა ჩემს სულს-შეჭირვებულს-უზომოდ უნდა

აავსოს უცხო სიმღერებით ჰაერი სუფთა,

უცებ ბურუსში გაკრთებიან ბნელი თვალები,

და ყურში მწვდება იმ დაჭრილის ხმა უნუგეშო,

ველზე რომ დარჩა მკვდართა შორის სისხლის გუბეში

და კვდება მარტო, უსიტყვოდ და ნელი წვალებით.