მთაზე ირემი კვდებოდა...

ბრუნავდა, რქაზედ დგებოდა,

ხარბად ჰხედავდა ხეობებს,

სიცოცხლე დაჰმარცხებოდა...

ირმის ყვირილის ნახმევი

ხეობებს ეხეთქებოდა...

მზე ჩადიოდა წითლურად,

ამოსვლა ეეჭვებოდა...

ჩამავალი მზის ნაბრწყენი

თვალებზე ებეჭდებოდა,

უძახდა ვაჟა-ფშაველას,

ბრუნავდა, რქაზედ დგებოდა,

მთაწმინდის ცრემლის ნახმევი

ჩარგლის გორს ეხეთქებოდა.

მთაზე ირემი კვდებოდა...

1966