მოგეპარება ვეფხვივით ლექსი,

გულზე დაგადებს ალმასის ტორებს,

გაავლებს კლანჭით სისხლიან ნაღარს,

თმაში - ჭაღარის ყინულებს სტოვებს.

 

ჩალმადადგმული იანიჩარი, -

მოქშუის მთვარე, გული გააპოს.

წარსული ტყვეა - მხოლოდ ანჩარის,

ყველა ფურცელზე შხამი ლაპლაპობს.

 

ვინ გაექცევა ლექსების ხმალსა,

ლექსის ჯვარიდან ვინ აგხსნის მკლავებს,

რაღაც ატირებს მდინარის ხმასაც

და ჩარიგებულ ცაში ვარსკვლავებს,

 

რაღაც ატირებს თვით დედამიწას,

რომ მომავალში ნახოს ოცნება,

ამოითხრება ტირილში სული

და ფესვიანად გაიტყორცნება!