ჩიტო, წაიღე ეს წიგნი 

ნაწერი გულის ჟრჟოლითა, 

რაც ჩაგანძულა გულს შიგნი, 

გარეთ აქროლე ქროლითა!  

 

ჩემი სიტყვა და სათქმელი 

შენთან იფრენს და იმგზავრებს. 

გაუღე სახლთა სარკმელი, 

გადააფინე ნიგვზნარებს.  

 

ქუჩებს დასძახე, შარაგზას, 

სამშობლოს დაახმიანე! 

მტკვარსა, რიონს და არაგვსა, 

მთებს, ტაძრებს მრავალხმიანებს.  

 

ვაზის რქას შემოახვიე, 

ტევრებს და ყანის თავთავებს, 

შენის ფრთის ღონით აღვიე, 

სანამ არ გამოათავებ.  

 

გამოტბორილი გულიდან, 

გამონაჟური გარეთა, 

ჩანჩქრებს გადაეც, ნიაღვრებს, 

დიდ ქვებზე მოჩანჩქარეთა!  

 

ვმღერი მათი ხმის გრიგალით, 

ჩქეფი ვარ მათი ძალური, 

მაწვიმდეს სავსე ჯიქანის 

ღვარნამი ცვარდაცვარული.  

 

მე დედის ძუძუს დავენდე, 

და ვიცი, არა ცივდება, 

სამშობლოს მბრწყინავ გულიდან 

ლექსში რაც გამოსხივდება!  

ჩიტო, წაიღე ეს წიგნი, 

ფრთებს რომ სცემ დაოქროილთა! 

რაც ჩაგანძულა გულს შიგნი, 

გარეთ აქროლე ქროლითა!  

 

სამშობლოს ნათქვამად მინდა, 

მწყურის სამშობლოს ალერსად. 

სიტყვა მომტკბარი შესტყორცნე 

სივრცეებს შორიალესა!  

 

და თუ ფრთამ დაგაღალატა, 

თუ დაგელეწოს ძვალმძივი, 

არ შეკრთე, დღესაც ხვალაცა, 

შეგეშველება არწივი! 

1940