მე ჩემს ვენახში რქა ვაზივით ფესვებ გამდგარი

ავდიდდი, როგორც გავასქელი ჩვენი იორი.

დღეს ჩვენ ქვევრებში საპალნეებს გააქვთ დგანდგარი,

ჩაკაფულ ძროხის სურნელია სანოყიერო.

მზეს განედლებულს ძუძუებზე მოეხსნათ ჩირთი,

სდგას, როგორც სისხლის ტაბასტაში გამსკდარი საშო.

გავბერტყე სიტყვა და გავტყორცნე შორი ჯირითი,

პოეზიაზე ჯიგარ დაყრილს, მსურს გავიფაშო.

ჩემს ლექსს თითეულს ეწურება ცხრა ლიტრი ერბო,

გემრიელ შხამის შემიხვრეტავს ბევრი მტევანი.

ორი პურპური მე მაბრმავებს: ჯერ არტურ რემბო,

და მერე ბეჭზედ არწივებით ბაგრატოვანი.

1922