ორი ვარცლი ლიცლიცებს,

ორი ვარცლი უფსკერო:

ერთი -გოლეულისა,

ერთიც - ცეცხლის ვარცლი;

ვდგავართ გამჭირვალენი...

ფიქრობს ჩვენში უფალი,

სულსაც თვალწინ გაიფენს,

ხორცსაც შემოგვაცლის,

რიტუალთა ფასადებს

შემოგვამსხვრევს გულგრილად,

ყოველ ცრემლში ჩაგვხედავს,

ყოველ ღიმილს გაცრის;

ყოველ სიტყვას თავდაღმა

ჩაჰკიდებს და ჩაჰყვება, -

ფსკერზე უნდა იხილოს,

უნდა ჩაიჭვრიტოს:

სახმო იოგებამდე

რა ჯვალოთიც იარა,

იმავეთი გვეჩვენა? –

ისე ითქვა ვითომ?!

და ღვთაებრივ კბილებშიც 

ეჭვით გაიწკრიალებს:

მართებს ეჭვის გაფანტვა

კეთილშობილ ლითონს!

მადლსაც უნდოდ ფადახსნის,

როგორც ატლას ბროწეულს,

გარეთ - გასაგებია,

შიგნით რაა - ნახოს...

ქველი საქმის წიაღშიც,

ვით ათასი მარცვალი,

ათასფერი მიზეზი

და მიზანი სახლობს;

... ვერცა მხოლოდ საქმითა

მოიზომოს ვერავინ

გოლეულის ჭალებში

სულის სამოსახლო.

ატლასები ქარს მიაქვს...

ვდგავართ გამხელილები

მარცვალ-მარცვალ-მარცვალ,

შიგნიდან და ახლოით...

ნეტავ ვისთვის მუშაკობს

ბედნიერი უფალი,

ნეტავ ვისთვის მარგლავს

სულთა სამოსახლოებს

გოლეულის ჭალაში.