მხოლოდ შენ გეტყვის შენი ქვეყანა,

ბევრი იცხოვრე დღეის-ხვალობით:

― სტვირს გიკრავდი და არა როკავდი,

გიგალობდი და არა გალობდი!

შენი დრო იყო სიჭაბუკისა,

ვერ აიყარა შენი ყვავილი;

სიჭაბუკე და ლექსი ერთია,

ერთ ჩუქურთმაში გამოყვანილი.

ვინ დაგაყარა გულზე ქვიშანი,

არ ამოვიდეს ლექსის ბალახი?

ახალგაზრდობა ― შენი ნიშანი,

თავზე გადგია, ვით ჩაბალახი.

ულამაზესი მხოლოდ ის არის,

ვინც ავსებულა თავის დროს ძალით ―

ადიდებული, დამწიფებული,

ყანა, მდინარე, ვენახი, ქალი.

დღეევანდელი დღის პასუხ-მგებელო,

ჩაასვი სიტყვა ― ტყვია ტყვიაში!

მიწას არ ახსოვს, იყოს პოეტი

გამომწყვდეული კუბოს წყვდიადში.

და რაც კი სუნთქავს დიდ ქვეყანაზე,

რაც სიცოცხლეთი არი ცხოველი:

მიწა, ფოთოლი, ღრუბლის ნაგლეჯი ―

შენი სიტყვების ღიმილს მოელის.

შენ გელოდება დასასტამბავად

ათი ათასი ჩანჩქრის ბღავილი;

სიჭაბუკე და ლექსი ერთია ―

ერთ ჩუქურთმაში გამოყვანილი!