მე ვიზრდებოდი

არწივების გადაყივილში,

სიკვდილი მკერდში

მეცა ქერჩში

ზღვასთან, ყირიმში.

წილი დამიდევ,

სამშობლოვ, შენთან

შენ სიხარულსა და შენს ტირილში,

მარად მაცოცხლე მე შენს ღიმილში...

ალისფერ ვარდად

ჩემი წყლული

ჰყვავის ყირიმში;

მე მოკირწყლული

ვიყავ ტყვიით ცეცხლის ყივილში.

და მაინც გავდე სიცოცხლის ხიდი,

დაგცემ, სიკვდილო, თუ ამიხირდი!

არა, სამშობლოვ, მე არ მოვკვდები,

შენი თვალები მეფოფინება;

შენი ხეების მწვანე ტოტები

სიცოცხლის სუფრად გამეფინება.

დამშხეფავს შენი წყაროთა ნამი...

თუ შენი ნისლი დამესუდრება;

ჩემი სიცოცხლე,

მზე,

დასაბამი,―

იქნება შენი თავისუფლება!