როდესაც მთვარემ შეანამქერა

უკვდავი ვერცხლით ჩემი სართული,

სადღაც გაისმა ძველი დუდუკი,

ძველი ოქროთი შემოსალტული...

იმ ხმის სევდიან ელვარებაში

აინთო შენი საყურბეჭედი;

გამოკრთა შენი სახე ბრწყინვალე...

მაშინ შევძახე:

წუთო,

შეჩერდი!