ყივჩაღეთისკენ თეთრი ტრამალი

გააქათქათა მოზდოკის მთვარემ,

გულის ნაწვიმი და ნატამალი,

თუ რამე შემრჩა, ვიმღერო ბარემ...

მენავეთათვის და მოგზაურთა! ―

შავი ზღვის ნისლებს ამოვეფარე.

მოსჩანს სამშობლო, ივრის ვაზები,

როგორც სასანთლე გაჩაღებული;

შორიდან რაზე მელამაზები,

გული მაქვს გულთან დაჯახებული!

ნუ გამინათებ, ნურც გამიჩაღებ,

ირმის ნახტომებს ვემარტოები;

შავს ყურღანებში სძინავთ ყივჩაღებს,

თავქვეშ უგიათ თოქალთოები.

სიზმრად ხედავენ რომის პალატებს,

გარმონს უკრავენ დონის ქალები,

დარიალს ვეღარ შემოანათებს

მათი ჭიხვინა ცხენის ნალები.

როგორ გატორეს ერთხელ ტრამალი,

როგორ ამტვრევდნენ გულის ფიცარსა;

მაგრამ ვერ ნახეს ქვეყნად წამალი

და გამწარებით ხრავენ მიწასა!