მრწამს, მარად მიწამებია

მუდმივ სიცოცხლე სულისა,

კარგისა, ქვეყნის მოყვარის,

ქვეყნის ბედისგან წყლულისა.

მრწამს, ფერფლნი კარგის გულისა

ქარმ რო გაფანტოს ხმელადა,

თითოში მაინც ენთება

ტიალ-სურვილი ცხელადა, -

ავის მჩაგრავად, კეთილის

მუდამ იქნება მცველადა;

ბეჩავის, გაჭირებულის

მომხმარედ, მეშვლად, მხსნელადა.

კარგს გულს არა ჰკლავს ბუნება,

თან დააქვს ძველის-ძველადა!

1888 წ.