ძიავ, ყაბახი, სამშობლო შენი,

წაგართო ავის ენისა გესლმან;

სატრფონი მისნი შემოგარენი

გარდახვეწილსა დაგიხშო ეტლმან!

მაგრამ გაჩნს კიდევც გულში მის არე;

გიყვარს ყაბახის კარგიც და ავი,

თუმც უცხო, უცხო თემად იარე,

მრავალი კარგი ნახე ამბავი. —

მაგრამ რას ხედავ აწ კრული ჩრდილოს?

აჰა ის ღამე, ოდეს სატრფონი

ალამაზებდენ შენს ყაბახს ამოს,

შენის სიყრმისა თან-ზრდილნი სწორნი.

1836 წ.