დამწველი თავის სიმშვენიერით, 

დამშვენებული უხვი განგებით 

ფეხთან პერანგი იწვა ცბიერი, 

როგორც ელვარე ფარშავანგები. 

შიშველი, წმინდა, როგორც ნაკადი! 

დიდხანს საჭირო არ იყო ხვეწნა, 

უცხო სახეზე შემონახატი, 

წარბები - მშვიდი და თმები - ძეწნა. 

მე სხვა ქალებს ვერ დავემალები, 

მათში ბევრია პროზა, ქრონიკა, 

მაგრამ სხვა იყო შენი თვალები 

და შენი კოცნა... ო, ვერონიკა!