ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი, 

მას მიჰყვებოდა წვიმა და ქარი; 

მისთვის იმ წამში არ იყო ღმერთი, 

მისთვის არ იყო ქრისტე და ჯვარი.

იგრძნო, რომ მაინც საოცრად ცხელა. 

გადიძრო ქუდი. მხურვალე შუბლი. 

წვიმის წვეთები მარცვლების ხელა, 

სიამოვნება ამ გრილ ღრუბელით.

თითქოს არ გრძნობდა სახლებს და კედლებს, 

ძილით დაბურულს არ გრძნობდა მხარეს. 

ეტლები ცვლიდნენ მიმავალ ეტლებს, 

როგორც სიზმარში მხარე ცვლის მხარეს.

როგორ, საიდან არ იცის თვითონ. 

ის უცნობ ხიდზე დგას. სხვაა ხიდი. 

მძიმეა ტვირთი? მაშ სხვებმა ზიდონ, 

ის ახლა გახდა წყნარი და მშვიდი.