(სიმღერა)

როგორ საშინლად ბნელოდა,

როგორ ძალიან ელავდა,

სასაფლაოზე ატეხილს

შამბნარს წითლადა ჰფერავდა;

ცა იქცეოდა, და მიწა

თავისთვის სუდარს ჰკერავდა,

სამყაროს ნგრევას ეშმაკი

გახარებული ჰზვერავდა.

ღამის წყვდიადში კისკისი

მისი ჰზარავდა ყველასა,

და კაცნიც სასო-მიხდილნი

ღერთს აღარ სთხოვდნენ შველასა;

შავი ღვარები ჰღარავდა

იმათ სახლების კერასა,

ძმა რომ ძმას თვალებსა სთხრიდა,

ამბობდნენ „არაფერასა“.

თვალებ-დათხრილნი სტიროდენ,

ან რად იწყებდენ საშველად,

ვიბრძოდი იმათ საშველად,

ვეღარა ვშველდი ვერასა.

1895